زمن دوستی خواست شعری و گفتم چه خیزد ز طبعی که افسرده باشد کجا دلپذیر افتد آن نغمه کاید برون از درونی که آزرده باشد چو می جوئی آهنگ مهر از دهانی که صد مشت قهر از جهان خورده باشد همی محنت افزاید آوای آن دل که عمری بحسرت بسر برده باشد ز یک بیت تا صد هزار آنچه گوید غم و درد دیرینه بشمرده باشد کجا بزم جانرا رسد روشنائی
ز شمعی که از باد غم مرده باشد مرا خاطر اکنون بدان غنچه ماند که بشکفته در باغ پژمرده باشد در آئینه ی دل مرا تیره گردی نشسته است و دیریست نسترده باشد بسختی زهی زی عدم می سپارم کسی چون من این راه نسپرده باشد بدین خسته جانی و بد روزگاری همان به که با حال خویشم گذاری
