هر گز نیابی در جهان ، تنهای تنهائی چو من

                        سیلی خور دست زمان ، افتاده از پائی چو من

در در ره افسانه ای از خویشتن بیگانه ای

                        شوریده سر دیوانه ای ، در بند رویائی چو من

بازیچه ی دست دلی ، سر در هوا ، پادرگلی

                         گم کرده راهی غافلی ، دروای دروائی چون من

سرگشته در راه طلب ، جویای مقصد روز و شب

                          فرسوده جان از تاب و تب ، غرق تمنائی چو من

از آرزوها دل گسل ، پای خردمانده بگل

                          از خام کاریهای دل ، ناپخته سودائی چو من

ای رهنمای هرزه پو ، نا پارسای فتنه جو

                           آخر چه میخواهی بگو ، از مست شیدائی چو من

از راز هستی باخبر ، هر گز نشد عقل بشر

                           بگذار پندار و گذر ، داری اگر رائی چو من